Al jaaaaren ben ik gefascineerd door wat muziek met een mens kan doen. Wat doet het met je brein, wat gebeurt er in je hoofd. Wat kan het emotioneel raken, wat kun je er blij van worden, wat kan het ontspannen, wat kan het diepe verbinding geven.
Ik hou van bijna het hele spectrum van muziek, van klassiek tot pop en alles wat daar tussen zit. Ik ben al ruim 44 jaar koordirigent in hart en nieren, en verliefd op zingende mensen. Zingen verbindt mensen en geeft makkelijk contact. Ik geniet vooral van de chemie in de lucht en tussen mensen, die ontstaat bij samen muziek maken.
Engel uit het ziekenhuis (2024)
Tot voor kort zong ik aan bed op de IC in het ziekenhuis.
Wat muziek doet kon ik heel af en toe zien, een dalende hartslag en bloeddruk.
Vanmorgen mocht ik ervaren wat muziek nog meer doet: geluksmomentjes brengen.
En het bewijs dat muziek, emotie en herinnering sterk zijn verbonden in het brein.
Een meneer lag in feb op de IC, waar ik toen voor hem zong. Zijn vrouw en dochter zaten naast hem.
De avond er voor hadden ze afscheid van hem genomen. Hij zou de ochtend niet halen.
Maar hij was er nog. En knapte op.
Vandaag zijn ze 50 jaar getrouwd, als verrassing heeft de dochter gevraagd (ze had mijn kaartje toen gevraagd)
of ik als verrassing een liedje kom zingen. Tuurlijk. Welk lied zong ik in het ziekenhuis? Geen idee, dochter ook niet.
Als ik langs het raam van de boerderij loop, zegt meneer: ooh, dat is mijn engel uit het ziekenhuis.
Drie liedjes over de liefde gezongen en natuurlijk 'lang zullen ze leven' met alle feestgangers.
Bruidegom en bruid al dansend middenin. Zo prachtig. Het gaf kippenvel!
Bij het weggaan zegt meneer: Ik weet weer wat je zong, Elvis Presley....
Kom je dat weer voor me zingen als ik weer in het ziekenhuis lig?
Tuurlijk, ik hoop wel dat dat nog lang duurt!
Nog één keer wat ze het liefste deed... (2023)
Al 15 jaar zong mevrouw trouw met haar man in het Carnavalskoor, een speciaal koor dat met 6 repetities de liedjes instudeert om die in de carnavalsmis met elkaar te zingen. En ja, alle keren was ik de dirigent.
Mevrouw heeft een vorm van dementie ontwikkeld en is niet meer in staat om aan te sluiten bij de repetities, die in de kerk zijn. Mevrouw is mijn cliënt. Ze is stapel op carnaval en vraagt per muzieksessie een aantal keren: Is het al carnaval? Komt er nog een carnavalskoor? Want dan wil ik meedoen. Zingen kan ze nog als de beste, ook de liedjes uit de mis weet ze nog met verve mee te zingen.
Ik dacht: Wat zou het toch mooi zijn als mevrouw nog een avondje mee zou kunnen zingen in het koor.
Als mevrouw niet naar het koor kan, dan brengen we het koor toch bij haar? Alles voorzichtig afgewogen, bij de zorg gevraagd of mevr het aan zou kunnen, de familie gevraagd of ze het een goed idee vonden, gevraagd of we de repetitie van het hele koor in het verzorgingstehuis mochten doen. En zo geschiedde.
Mevr was vanzelfsprekend aanwezig, zoals ieder ander, haar dochter zong naast haar en keek of mevr het aankon, haar man zong bij de bassen, die hield ze goed in het oog ;-)
Mevr heeft genoten, helemaal toen prins Carnaval in pak en met steek haar een medaille omhing voor zoveel trouwe jaren 'dienst' in het koor.
Na de pauze heeft de dochter mevr terug gebracht naar haar huiskamer, het was genoeg. En ja, mevrouw was wel wat overprikkeld, maar ze had zichtbaar genoten. En haar hele gezin was aanwezig, voor hen was het een ontroerend en mooi moment.
En we konden mevrouw steeds de medaille en een foto laten zien met de prins.
Uiteindelijk is mevr overleden. Op verzoek van haar familie heb ik bij de uitvaart nog één keer haar favoriete carnavalslied gezongen. Niet kniezen, niet zeuren, da's hartstikke fout. Vergeet niet te leven, want straks en je oud!
Kon dat? Ja, dat kon. Ik ben met de gitaar naast haar kist gaan zitten, zong het lied rustig, in mijn uppie en vroeg de vele aanwezigen in de kerk alleen zachtjes mee te neuriën. Het gaf velen kippenvel en tranen. Een laatste eerbetoon aan mevr.